
Στο μακρινό παρελθόν λοιπόν, όλοι μας είχαμε πει σε κάποια περίπτωση: Αυτήν την μηχανή, κάποτε θα την πάρω.
Ορμώμενος από αυτήν την υπόσχεση στον εαυτό μου, κλείνω τώρα έναν κύκλος που άνοιξε πρίν πολλά χρόνια, το 1984.
Ήμουνα στα σύνορα της Αυστρίας με την τότε Τσεχοσλοβακία, στα παρθένα δάση του Δούναβη, με ένα DT 175. Έπαιζα σε ένα παρακλάδι του Δούναβη και περνούσα από την μιά μεριά στην άλλη.
Οπότε έρχεται ένας Αυστριακός με ένα κόκκινο πρα πρα τετράχρονο. Τότε θεωρούσα μίασμα οτιδήποτε είχε πάνω από 2 χρόνους στο χώμα.
Ο τυπάκος μου το έδωσε για βόλτα. Μετά από μερικά πάνω κάτω, πέθανε στα γέλια που κάθισα να συνέλθω για 10 λεπτά.
Εκτός ότι μου κόπηκαν τα χέρια, έπαθα πολιτισμικό σόκ!
Το μηχανάκι ήταν κτήνος! Το όνομα δε αυτού, Honda XR 500.
Το θυμάμαι σαν τώρα: Ένα τέτοιο μηχανάκι ήθελα να αποκτήσω κάποτε.
Ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά. Από εκεί βγήκε τώρα, για να πάρει σάρκα και οστά.
Ιδού λοιπόν το νέο μου παιχνίδι, ετοιμοπόλεμο να πατήσει την Πίνδο:

